Geggjunin magnast

Aldrei áður lagt jafn mikið kapp á finna og eyða restinni af loðnustofninum. Halda mætti að að loðnan sé meindýr mikið sem beri að eyða úr íslenskri lögsögu. Og ef (og þegar, væntanlega) veiðar hefjast verður lagt allt kapp á að eyða grenjunum (hrognum) og koma þannig í veg fyrir nýliðun.

Svo mikill skaðvaldur er loðnan að hún á stóran þátt í að fóðra þorskstofninn, sem er þá sennilega skaðvaldur í íslensku samfélagi líka.

Svo, þá er um að gera að fjölga í útrýmingarflotanum - skattgreiðendur hljóta að borga það með glöðu geði, þar sem Hafró mælir með útrýmingu. Maður verður víst að taka mark á vísindunum, - en það að ég skilji þetta ekki, sýnir bara hvað er nú gott að hafa vísindastofnun með háreist heilahvel til að dæma hvaða stofnar hafsins fái að dafna og hverji ekki. Sérstaklega ekki -

 

Aldrei svo mörg skip í loðnuleiðangri

Galskapur

Það er með eindæmum sorglegt að verða vitni að þessu galskap sem loðnuveiðar eru. Er ekki komið vel á fjórða áratuginnn sem okkar færustu vísindamenn hafa verið að rækta upp þorskstofninn, með fremur lélegum árangri. Þorskurinn þarf að éta, rétt eins og annar búsmali. Enginn neitar því. Helsta vaxtarsprengjan hjá þorskinum er þegar hann er í ríkulegu æti. Loðnu. Nú er leitað dauðaleit að loðnu, fóðri þorsksins, og helst að ná henni áður en hún getur lagt til grunn að annari kynslóð, sem sé að hrygna. Þetta lítur óþægilega svipað út og útrýmingarherferð. Útrýmingarherferð þar sem tvær flugur eru slegnar í sama höggi. Eða miklu heldur tveir stofnar í einni geggjun. Loðna og þorskur. Vísindi eru gisk og tilraunir. Ég giska á að tilraun til að byggja upp að minnsta kosti annan stofninn, þorskinn, sé þess virði að framkvæma. Tilaraunin fælist í því að alfriða loðnuna í t.a.m. fimm ár. Einhverjir myndu eflaust gráta söltum tárum. Hins vegar það að halda áfram á þessari undarlegu braut getur kallað á óafturkræft ástand. Þá munu enn fleiri harma hlutinn sinn. Það þarf stundum hugrekki til að taka skynsamar ákvarðanir og þá er bara spurningin: höfum við hugrekki eða erum við skammtímableyður?

Meiri loðna – en ekki nógu mikil

Umræðubann á efahyggjufólk

Já, ég skrifaði efahyggjufólk. Jafnvel þótt sanntrúaðir og "rétthugsandi" vilji alls ekki nota annað orð en afneitunarsinni, og þó efahyggjufólk kalli sig efahyggjufólk, þá láta hinir sanntrúuðu ekki beygja sig, móbrúnt skal vera svart ef það telst betra.

Ég las Draumaland Andra á sínum tíma og þótti hún athyglisverð. Sú nýja er vonandi lofsins verð. En illilega bregður manni þegar rithöfundurinn leggur mál sitt þannig upp að engu líkara er en hann sé bara ekkert á móti ritskoðun í opinberri umræðu. Þegar það kallast ábyrðarhluti að leyfa fleiri en einni rödd að heyrast um málefni líðandi stundar, gæti það bara gerst að slíkt draumaland gæti orðið að veuleika. Ein þjóð, einn sannleikur. En sannleikur hvers?

Með þessari athugasem er ég ekki að segja að þjóð vor eigi ekki að hugsa um hnattheilbrigði. Síður en svo. Satt að segja væri mér slétt sama þótt settur væri flugkvóti á landið. Að hver Íslendingur mætti aðeins fljúga til útlanda annað hvert ár. Að skemmtiferða skipum væri óheimilt að sigla innan tólf mílna lögsögu. Eða jafnvel að erlendur ferðamannafjöldi verði hámarkaður við við t.a.m. tvöfaldan íbúafjölda landsins á ári. Framansagt hefði áhrif.

Uræðan um co2 snýst og hefur aðallega snúist um að íslenskur almenningur taki strætó, gangi eða hjóli á milli staða, en skammist sín og hafi magasærandi samviskubit ella.

Óboðleg umræða afneitunarsinnna

Galdrabrennulegur borgarafundur

Ég, eins og margir fleiri, var spenntur fyrir umræddum þætti á rúv. Bjóst þar við góðum deigluþætti þar sem kafað yrði í vissulega slæma umgengni mannskepnunnar víða um heim og afleiðingar af því. En hvað gerðist? Upp hófst mikil hræðslukyrjan tólf postula kolefniskirkjunnar og nauðsyn þess að allt yrði gert að þeirra forskrift. Ellegar yrði engin saga til að skrá eftir nokkra áratugi ef Íslendinga hlýddu ekki boðorðum kolefniskirkjunnar.

Eins og tilheyrir góðum trúarlegum gjörningum voru leidd til slátrunar tveir sauðir, Magnús Jónsson veðurfræðingur og Erna Ýr Öldudóttir blaðamaður. Stóðu þau merkilega vel af sér hýðinguna þó flestir hafi reynt að koma þeim í duftið. Annar þáttastjórnandinn gleymdi hlutverki sínu og lamdi eins og postularnir tólf.

Einn postulanna, Elín Björk Jónsdóttir, vildi meina að aðeins ætti taka mark á sérfræðingum. Hins vegar, þegar sérfræðingurinn Magnús Jónsson vildi meina að vandi heimsins væri mun meiri vegna gríðarlegrar mannfjölgunar en þess sem um var kyrjað, svaraði þá Elín Björk því til, að sá vandi væri leystur, því íbúum hins vestræna heims færi nú fækkandi. Spurði þá þáttastjórnandi Elínu hvort þetta stæðist? Eða hvort aðrir íbúar heimsins gengju svo vel um náttúruna að engu máli skipti mannfjölgun þar? Nei! Enda augljóst vel að hún var postulamegin. 

Þátturinn var því skúffelsi og vakti enda ergelsi. Eftir á að hyggja hafði hann kannski bara verið ætlaður til þess að slökkva endanlega á efasemdarfólki. Eða afneiturum eins og Jóhanna Vigdís vill endilega kalla það. Kannski hún sé bara svona slök í íslensku, vonum það.

Þreytt á einhliða loftslagsumræðu

Sturluð staðreynd

Þessi frétt hlýtur að eiga að flokkast undir sturlaða staðreynd! Í allri þeirri umræðu um gengdarlaust plastflóð um allan heim og heimsvakningu um plastflóðið mikla, og plastlausan september hér heima, þá koma menn með enn eitt sturlaða ruglið; nokkra kaffisopa í einnota plasti. Galið! Búið að leggja mikla hugsun í, er sagt um þessa vöru ... En samt er þetta niðurstaðan. Galið!

Nýr íslenskur kaffidrykkur á markað

Og Tækniskólann á Gufunesið

Nú er vitað að fjöldi íbúða mun rísa á Gufunesi ætlað fólki með þröng fjárráð, þ.m.t. ungu fólki, skólafólki þar með töldu. Einnig er vitað að Tækniskólinn er hýstur í mörgum húsum um allar trissur, einnig að stjórnendur hans hugi að nýju húsnæði. Gufunesið býður upp á uppbyggingu skólasamfélags og sköpunarsamfélags. Vitandi af kvikmyndaveri á Gufunesi, Tækniskólanum, fjölda smárra íbúða, leitar hugurinn að Listaháskólanum, sem lengi hefur verið sagður í óheppilegu húsnæði og viljan nýbyggiingu sem hentar. – Gufunes, mennta-, menningar- og sköpunarþorp!

Ásókn í smáíbúðir í Gufunesi

Að henda gulli á skarnhauga

Goðafoss, Dettifoss, Ásbyrgi, Gullfoss, Öxarárfoss, Hraunfossar, Rjúkandi, Hvalár, Drynjandi, Dynjandi.

Hverjum þessara perla á að telja sjálfsagt og eðlilegt að kasta á skarnhauga?

„Þetta er ljós í myrkrinu“

Þétta betur?

Stóri sannleikurinn í íbúðabyggingum í miðborginni hefur verið þétting byggðar. Vissulega mátti á sumum stöðum fylla upp í óþarfa eyður, en niðurrif til þéttingar er búið að vera trúarstef alllengi með hörmungarniðurstöðu víða og óhjákvæmilega allt of dýrt húsnæði.

Nú er trúarstefið „Borgarlína“ sem er þó allsendis óljóst hvað er. Það er þó víst að hún mun verða það dýr að – þétta þarf byggð – upp að henni, til að auka líkur á að fleiri noti hana en strætó og minnka taprekstur! Væntanlega þarf fleiri götur/línur fyrir borgarlínu, þannig að meira rými fyrir vegi og þétting byggða við þá er full ómstrítt til að það hljómi vel.

 

Rúmur þriðjungur seldur

Tvískinnungur syndaaflausnarinnar

Bensín- og díselbílaeigendur leggja til 3 prósent kolefnismengunar á Íslandi en borga nú þegar 90 prósent af álögðum gjöldum vegna þessa. Að fara síðan fram á að þeir hinir sömu bíleigendur gefi meira í þennan sama málaflokk er alger firra, - til að kaupa auka-syndaaflausn. Til að kaupa hverjum rós í hnappagatið? Það að eiga bíl, gerir mann ekki sjálfkrafa að stóreignamanni sem munar ekki neitt um nýjar álögur. – Sumir velja þöggunaraðferðina varðandi barnaþrælkunina í Kongó, þaðan sem megnið af kóbaltinu kemur og er nauðsynlegt í rafhlöður batterísbílanna. Allt í lagi að stuðla að níðingsskap á börnum og fullorðnum í Kongó, svona til að við fáum okkar syndaaflausn, eða hvað? Og ekki nóg með það, náttúruspjöll eru gríðarleg við þetta kóbaltnám í Kongó (þó umræðan eigi að flokkast um náttúruvernd). En hvað, þetta er nú bara Kongó! Skondið, í ljósi þess að stutt er síðan vér Íslendingar vildum henda á haugana endurútgáfu af bókinni Negrastrákarnir, í heilagri vandlætingu yfir vanvirðingunni á Afríkumönnum. – Já, hún virðist valkvæð virðingin.

Geta kolefnisjafnað eldsneytiskaup

Umhverfissóðakaffi

það er með ólíkindum í allri umhverfisumræðu nútímans að Íslendingar skuli kaupa þetta umhverfissóðalega kaffi. Við lögun á einum einasta kaffibolla fer í ruslið ein áldolla. Fyrirtækið sem selur þetta sóðakaffi reynir þó að skreyta sig og sína vöru með skáldrökum. Þau eru: að hægt sé að endurvinna álið. Vissulega er tæknilega hægt að endurvinna það. Það er bara engin vissa um að það sé gert, fyrir utan það að endurvinnsla er í raun umhverfissóðaskapur í samhengi við það að hægt er laga kaffi án þessa tilleggs á ruslahauga heimsins sem Nespresso leggur fram með dyggri aðstoð vanhugsandi Íslendinga.

Selja 25 þúsund kaffihylki á dag