Þráðlaust vindrellurafmagn

Í þeim deilum undanfarinna ára og þeim sem lifa enn virðist eignanám í einhverjum tilfellum blasa við. Það vekur því upp vangaveltur; ef ærslafengnustu draumar nokkurra Íslendinga, með erlent fé í rassvasanum, um 30 vindrellugarða víða um land muni rætast, þá þarf væntanlega að koma því rafmagni, þegar vindur er hagstæður, á markað. Þó vindrellur kippi mörgum upp af standinum sökum dýrðar sinnar og töframátts, þá fer það rafmagn ekki þráðlaust úr rellunum í tengiskápa hugsanlegra kaupenda.

30 rellugarðar þurfa því allnokkrar tengileiðir, jafnvel um lendur svokallaðra 'landeigenda' (eins gamaldags og það nú er), en hvað gerist þá ef 'landeigandi' segir nei? Mun þá ríkið standa í eignarnámi á landi til þess að tengja vindrellugarða, oftast í eigu erlendra fjármagnseigenda, við hringnetið.

Verður það þá erlent fjármagnskapp, með íslenska brauðmolavon, sem verður orðinn meðstjórnandi og tekjutaki í nýtingu auðlinda Íslands?

Kjalarleið uppfyllir ekki markmið