Sérhönnuð andstyggð

48 daga kerfið var það nefnt. 12 dagar á mánuði í fjóra mánuði, maí - ágúst. 774 kg af óslægðu í hverri veiðiferð.

Ef það vantar 50 kg upp á "skammtinn" einn daginn, er það að útgerðinni að eilífu tapað. Ef hins vegar er farið 50 kg yfir skammtinn næsta dag, hirðir Fiskistofa það. Ólögmætur sjávarafli er það víst kallað. Þessir tilteknu tveir dagar jafnast þó út sem leyfilegur skammtur stærðfræðilega séð. Hins vegar er refsigleði Fiskistofu, hinnar sjálfstæðu ríkisstofnunar, lítil mörk sett.

Óskað hefur verið eftir skynsamlegri jöfnunarreglu varðandi þetta, þannig að einhverja daga yfir verði jafnað út í næstu túrum. Nei, segir yfirvaldið. Strandveiðinni skal vera gerður eins fráhrindandi umgjörð sem hugsast getur. Krókaveiðar, þar með taldar s.k. strandveiðar teljast þó þær umhverfisvænstu við Íslandsstrendur.

Það má svo sannarlega velta fyrir sér því hreyfiafli sem veldur þessari andstyggð á umhverfisvænsta fiskveiðflota Íslands. Í opinberri umræðu tala þó íslensk yfirvöld mikið um umhverismál af ýmsum toga.

Ástæður fyrir því að sjómenn í strandveiðinni eru undir eða yfir skammtinum eru eflaust margar, en nefna má að minnsta kosti sex stærðarflokka sem margir reyna að glíma við. Menn geta þá verið flokka um borð í allmörg ílát og því erfitt að vigta aflann með augunum. Þetta er þó auðveldara þar sem menn búa við fiskmarkað sem hefur stærðarflokkara. Þá þarf ekki að stærðarflokka um borð því tiltölulega auðvelt að læra á fiskikörin um borð til sjónvigtunar.

Leyfilegur vikuafli; fjórir túrar x 774 kg af óslægðu er 3096 kg. Ef tvo daga væru veidd 800 kg í túr, en hina tvo 748 kg í túr, væri vikuaflinn einnig 3096 kg eins og í fyrra dæminu. Þannig er augljóst að engu skiptir upp á heildarmagnið að þessi sveigjanleiki sé fyrir hendi.

Það blasir því við öllum að andstyggð yfirvalda á umhverfisvænsta veiðiflokknum nær svo langt út fyrir skynsemismörk að furðu sætir. Margir spyrja sig auðvitað hvort þetta sé heimalöguð refsigleði í húsakynnum Fiskistofu eða hvort ordrur komi annarsstaðar frá.

Strandveiðibátarnir greiða langmest

Sjálfstæð kona

Þessi kona hefur greinilega sjálfstæða hugsun - og þorir að opinbera það.

Efast um þörf á fleiri virkjunum

Högg eða búbót?

Þetta hefur eflaust eitthvað að segja fyrir loðnuvinnslur, en mögulega búbót ef aðalfæða þorsksins finnst ekki til veiða. Þorskurinn er líklega naskari í að finna fæðið sem gefur honum mestan vöxt. Loðnuna.

„Þetta er áfall fyrir okkur“

Orkusóun

Eftir nýútkomna skýrslu um mögulegan 8% sparnað í rafkerfinu kemur svona frétt spánskt fyrir sjónir. Landeldi á laxi er nefnilega afar orkufrekt og því þvert á allt sem myndi kallast skynsamleg nýting raforku.

Laxey opnar seiðaeldisstöð

Atvinnubótavinnan verði aflögð

Það er með ólíkindum að sjá að enn eigi að styrkja Stykkishólm með því að ríkið haldi uppi rándýrri atvinnubótavinnu í Stykkishólmi sem felst í því að halda uppi „samgöngum“ við Vestfirði. Kannski voru Vestfirðir einhverntíma eyja, en er það vissulega ekki í dag. Þetta atvinnubótastúss ríkisins við Hólmara er algerlega galið. Þetta er gert á sama tíma og ríkið frestar þverun Gufufjarðar og Djúpafjarðar sem myndu stórbæta samgöngur við Vestfirði. Samgöngur á landi, alla daga, allan sólarhringinn. Kannski var frestunin til þess að styðja við atvinnubótavinnu ríkisins/Vegagerðarinnar í Stykkishólmi. Kannski telur ríkið/Vegagerðin Stykkishólm svo aumt byggðarlag að það sé réttlætanlegt að aftra þróun í samgöngum við Vestfirði með gamaldags ríkis-ferjurekstri, sem er svo tekið úr vasa „Vegagerðarinnar“! Hvað þýðir annars orðið VEGAGERÐ?

Sæferðir segja upp öllu starfsfólki

Samstöðufullyrðing er röng

Samstaða á einhverjum fámennum fundum er alls ekki það samstaða sé á milli strandveiðisjómanna um að gefa eftir 4 veiðidaga á yfirstandandi vertíð. Hreint ekki. Satt að segja er þetta baneitruð atlaga að strandveiðsjómönnum. Barátta sem byggir á eftirgjöf virðist snúast meira um að forsvarsmenn grúppa „nái einhverju fram“ og þá aukaatriði hvort það snúist um ávinning eða tap. „Bara að komast á spjöldin.“ Mér er sem ég sjái það í annarri kjarabaráttu að forysta launþega bjóði launalækkun til að komast í vöfflurnar.

Að auki gefur þetta til kynna að strandveiðisjómenn séu tilbúnir í að slaka á því sjálfsagða, að hafa sína 48 daga, kerfi sem búið var til og samþykkt á hinu háa Alþingi. En það eru þeir alls ekki. Og það er bara alls ekki samþykkt að þessi atlaga sé samþykkt af fjöldanum.

Að auki ættu allir flokkar á þingi að vinna að að minnsta kosti 50 veiðdögum fyrir strandveiðisjómenn. Vegna þess að það væri í anda þess að Íslendingar/íslenskum stjórnvöldum sé í mun að vera umhverfislega þenkjandi, á jákvæðan hátt. Stjórnvöld gætu hampað því að stíga skref í því að gera fiskveiðar umhvefisvænni. Til þess þarf í raun sáralítið að gera; bara að segja já, við lögfestum 50 daga á ári.

Þetta gæti líka verið „jákvætt“ fyrir togara og dragnótarskip, því botndrægu veiðarfærin munu aldrei sigrað neinn áfanga í umhverfis- og lífríkisumræðu hafsins. Þar mundu fiskveiðar með kyrrstæðum veiðarfærum alltaf standa framar.

Leggja til fækkun strandveiðidaga

Iðandi líf, nútíð og framtíð

Vísindamaðurinn Michelle Lorraine hefur komist að þeirri niðurstöðu að hið iðandi líf kalkþörungabreiðanna skipti máli fyrir lífríki hafsins. Lífríki sem vistar helstu ungviði nytjastofna þjóðarinnar. Einhverskonar vöggustofu fyrir framtíðina ekki síst framtíð þjóðarinnar, rétt eins og "manneldi" þarf lífeldið sínar aðstæður. Getur íslensk fræðasamfélag, umhverfisfélög og stofnanir horf framhjá þessari niðurstöðu. Flestum þeim sem hafa skðun á lífríki heimsins, finnst skelfilegt til þess að hugsa að kóralarif heimsins geti skaðast vegna súrnun sjávar. Er hægt með góðri samvisku að skella skollaeyrum við því að þúsundum tonna af kalkþörungum sé árlega mokað upp úr islenskum fjörðum, og eyðileggja þannig styðjandi lifríki sem hefur tekið þúsundir ára að byggjast upp? Er kannski bara þægilegast að hafa bara ekki "tekið eftir" þessum vísindamanni, eða öllu heldur þessari vísindalegu niðurstöðu?

Kalkþörungabreiðurnar eru iðandi af lífi

Sniðganga móðgunargjarna menningarheima

Það er kannski skárst í ljósi þeirrar móðgunarfýlu sem liggur yfir listalífi Reykjavíkur, að taka þá stefnu að sýna aldrei aftur verk sem birta sýn inn í aðra menningarheima. 

Laufey og sendiherra Japan gagnrýna sýningu óperunnar

Aukagjald og hagræðing

Eins og kemur fram í greininni hafa erlendir 'rútugestir' lagt sitt af mörkum til vegaslits, því væri ekki úr vegi að leggja á sérstakt túristagjald á slíkar rútuferðir. Við megum ekki láta gestrisnina bera okkur ofurliði. Til dæmis er tekið sérstakt gjald af hverjum þeim sem gengur um bryggjukant til að taka sér far með ferðabát borga sérstakt farþegagjald og útgerðin skal innheimta og skila til hafnarsjóðs.

Síðan er minnst á laxeldið og flutning afurðanna. Þar er vissulega mikill ásþungi. Enn sem komið er, er eitt starfandi laxasláturhús á Vestfjörðum, á Bíldudal. Frá Bíldudal er stysta leiðin um Arnarfjörð, hvort heldur sem farið er suður eða austur. Vegurinn frá Bíldudal inn Arnarfjörð er forn moldarvegur og þolir þar af leiðandi illa þungaflutninga. Hann hefur ekki einu sinni vetrarþjónustu, ástæðan; þetta er svo lélegur vegur!
Þegar þess vegar nýtur ekki við þarf að fara aðra leið með afurðirnar frá Bíldudal, um þrjá fjallvegi, Hálfdán, Mikladal og Kleifaheiði og um Barðaströnd. Þetta lengir leiðina að auki, um 45 km aðra leiðin, 90 km fram og til baka. Fjórir trukkar á dag gera því 360 km aukaakstur. Það er ekki á neinn hátt skynsamlegt. 

Þar fyrir utan er fyrrnefndur aukakrókur ekki beinlínis samkvæmt nýjustu burðarstöðlum og þola því illa þessa þungaflutninga og fara enda illa á þeim. Að öðrum kosti dygðu þeir. Sá annar kostur er flýting ætlaðrar vegagerðar um Arnarfjörð og upp á Trostansfjarðarheiði. Það yrði nútímavegur sem þyldi flutningana, stytti vegalengdir svo um munaði með stórminnkaðri olíubrennslu og frelsaði áðurnefnda þrjá fjallvegi frá áníðslu og gætu því orðið boðlegir aftur.

Skynsemin liggur því í styttri leiðum með betri vegum og þess vegna minna viðhaldi. Hrópandi dæmi um það eru afurðaflutningar frá Bíldudal til umheimsins. Það er ekkert að fara að breytast á næstu árum og því augljós hagkvæmni þess að flýta ætlaðri vegaendurgerð frá Bíldudalsflugvelli, inn Arnarfjörð og upp á Trostansfjarðarheiði. Nú um stundir eru því þessir afurðaflutningar að stórskaða vegina frá Bíldudal hvort sem farið er inn Arnarfjörð eða þriggja-fjallvegaleiðina löngu.

Frelsa þarf því þriggja-fjallvegaleiðina um Hálfdán, Mikladal og Kleifaheiði með endurbættri, styttri, burðugri, umhverfisvænni og viðhaldsléttari (og ferðamannavænni).

Tugmilljarða gat enn til staðar

Þráðlaust vindrellurafmagn

Í þeim deilum undanfarinna ára og þeim sem lifa enn virðist eignanám í einhverjum tilfellum blasa við. Það vekur því upp vangaveltur; ef ærslafengnustu draumar nokkurra Íslendinga, með erlent fé í rassvasanum, um 30 vindrellugarða víða um land muni rætast, þá þarf væntanlega að koma því rafmagni, þegar vindur er hagstæður, á markað. Þó vindrellur kippi mörgum upp af standinum sökum dýrðar sinnar og töframátts, þá fer það rafmagn ekki þráðlaust úr rellunum í tengiskápa hugsanlegra kaupenda.

30 rellugarðar þurfa því allnokkrar tengileiðir, jafnvel um lendur svokallaðra 'landeigenda' (eins gamaldags og það nú er), en hvað gerist þá ef 'landeigandi' segir nei? Mun þá ríkið standa í eignarnámi á landi til þess að tengja vindrellugarða, oftast í eigu erlendra fjármagnseigenda, við hringnetið.

Verður það þá erlent fjármagnskapp, með íslenska brauðmolavon, sem verður orðinn meðstjórnandi og tekjutaki í nýtingu auðlinda Íslands?

Kjalarleið uppfyllir ekki markmið