Galskapur

Það er með eindæmum sorglegt að verða vitni að þessu galskap sem loðnuveiðar eru. Er ekki komið vel á fjórða áratuginnn sem okkar færustu vísindamenn hafa verið að rækta upp þorskstofninn, með fremur lélegum árangri. Þorskurinn þarf að éta, rétt eins og annar búsmali. Enginn neitar því. Helsta vaxtarsprengjan hjá þorskinum er þegar hann er í ríkulegu æti. Loðnu. Nú er leitað dauðaleit að loðnu, fóðri þorsksins, og helst að ná henni áður en hún getur lagt til grunn að annari kynslóð, sem sé að hrygna. Þetta lítur óþægilega svipað út og útrýmingarherferð. Útrýmingarherferð þar sem tvær flugur eru slegnar í sama höggi. Eða miklu heldur tveir stofnar í einni geggjun. Loðna og þorskur. Vísindi eru gisk og tilraunir. Ég giska á að tilraun til að byggja upp að minnsta kosti annan stofninn, þorskinn, sé þess virði að framkvæma. Tilaraunin fælist í því að alfriða loðnuna í t.a.m. fimm ár. Einhverjir myndu eflaust gráta söltum tárum. Hins vegar það að halda áfram á þessari undarlegu braut getur kallað á óafturkræft ástand. Þá munu enn fleiri harma hlutinn sinn. Það þarf stundum hugrekki til að taka skynsamar ákvarðanir og þá er bara spurningin: höfum við hugrekki eða erum við skammtímableyður?

Meiri loðna – en ekki nógu mikil